پیشگامان توسعه تعالی و بهبود

ارتشاء پدیده ای گسترده است که نگرانی های جدیِ اجتماعی، اخلاقی، سیاسی و اقتصادی را افزایش می دهد، حاکمیت را تضعیف می نماید، مانع از توسعه است و رقابت را در فضای کسب و کار تضعیف می نماید، عدالت را ازبین برده و حقوق انسانی را تضعیف و فقر را تشدید می کند. این پدیده همچنین هزینه انجام کسب و کار و هزینه کالاها و خدمات را افزایش می دهد، عدم قطعیت را به معاملات تجاری وارد نموده و در نهایت منجر به افت کیفیت محصولات و خدمات می­گردد که میتواند به تبعات سنگینی چون از دست دادن زندگی و اموال، ازبین رفتن اعتماد در مؤسسات و مداخله درکارکرد عادلانه و مؤثر بازار ها منجر شود.

دولت ها در زمینه رسیدگی به ارتشاء از طریق موافقتنامه های بین المللی مانند سازمان همکاری اقتصادی و توافق نامه های توسعه درارتباط با مبارزه با ارتشاء در  معاملات تجاری بین المللی  و ... و همچنین  از طریق وضع قوانین ملی خود پیشرفت کرده اند. با این حال قانون به تنهایی برای حل این مشکل کفایت نمی کند. سازمان ها مسئولیتی برای مشارکت فعالانه در مبارزه با ارتشاء دارند. این مشارکت میتواند از طریق سیستم مدیریت ضد ارتشاء که استاندارد ISO 37001 قصد معرفی آن را دارد از طریق تغییر و تنظیم فرهنگ سازمانی بر اساس ویژگی های چون یکپارچگی، شفافیت ، وضوح و انطباق، محقق گردد.

این استاندارد عملکرد مناسب بین المللی را که میتواند درتمام حوزه های قضایی و حقوقی در زمینه مقابله با ارتشا مورد استفاده قرار گیرد را منعکس می نماید. استاندارد ISO 37001  برای سازمان های کوچک، متوسط و بزرگ درتمام بخش ها شامل عمومی، خصوصی و بخش های غیر انتفاعی قابل اجرا بوده و با شناسایی ریسک های ارتشاء با توجه به فاکتورهایی مانند اندازه سازمان، مکان ها و بخش های فعالیت سازمان و ماهیت، مقیاس و پیچیدگی فعالیت های سازمان نسبت به پیاده سازی سیاست ها، روش ها و کنترل های سازماندهی شده مبادرت می ورزد.

بی شک تمامی موسسات فعال در بخش های گوناگون صنعت در پی آنند تا با استفاده بهینه از منابع موجود، بیشترین و با کیفیت ترین خروجی را فراهم آورند تا از طریق کاهش چشمگیر هزینه های عملیاتی و ارتقا سطح کیفی و کمی تولیدات خود، زمینه توسعه آتی را فراهم نمایند. علم بهره وری به آن می پردازد تا از طریق تعریف شاخص هایی کارآمد و متناسب با کسب و کار و نیازمندی های سازمان در حوزه های گوناگون اعم منابع انسانی، ماشین آلات، مواد اولیه، فرآیندها و ... به بررسی دقیق و علمی توان تولید و ارائه خدمات شرکت ها بپردازد و پس از تعیین وضعیت بر اساس شاخص ها و قیاس آن با معیارهای مطلوب، نسبت به تعیین و سپس اولویت بندی نقاط ضعف کلیدی و حوزه های قابل بهبود سازمان اقدام نماید. گام بعدی، تعریف و اولویت بندی پروژه های بهبود به منظور مرتفع ساختن حوزه های قابل بهبود و تبدیل آن به شرایط طبیعی و در صورت امکان نقاط قوت خواهد بود.